Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 6

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Mandag 16. mars

Dagens helgen er Den hellige Patrick av Irland (~389-461) (sjekk ut linken om du vil vite meir om han). Her kallar dei dagen St. Patrick´s day og den blir feira på ymse måtar, men handlar vel mest om øldrikking. Ungane hadde faktisk fri frå skulen i samband med feiringa, men Helga og Eric var på jobb, på heimekontor. 

Vi gjorde ikkje så mykje ut av feiringa her.
Det vart ein ganske vanleg dag i sola, samt trening og faste rutiner.

Slike vanlege dagar går eg gjerne rundt i nærområdet og kikar på ting og tang. Med nærområdet meinar eg innanfor grensa til byggefeltet. Å bevege seg utanfor byggefeltet er ikkje tilrådeleg. Byggefeltet er lokalisert ute på bygda, omgitt av gardar, farmar, ranchar. Vi høyrer stadig kyr som rautar. 

Her er nokre observasjonar frå mine rusleturar:

Bak bakgården der vi bur

Litt av kvart

Baker Cementery, ein privat gravplass. Sist vi var her traff eg på ein
hyggeleg eldre kar her som eg kom i prat med. Det viste seg å være
Mr. Baker himself og han fortalte litt om Baker familien.

Ei typisk eldre poskasse, slik som vi ser i Donald.

Her bur Mr. Baker

Ein falma advarsel, men tydeleg nok til å ikkje åpne grinda og gå vidare.

Ut på dagen vart det avtalt med Erics foreldre at vi skulle møtast på restauranten Texas Roadhouse i seks tida. Texas Roadhouse serverer kjøt, mest raudt kjøt, biff, men også spare-ribs. Dette med store saftige biffar er typisk Texas.

På veg til Texas Roadhouse

Texas Roadhouse

Ankomst

Cindy, Eric, Helga, Ingrid og Tommy.
Vi ventar på bord.

Eit utvalg raudt kjøt i ymse størrelsar

Vi studerer menyen og bestiller

Baren

Moskus på veggen

Maten er servert

Karl og bestefar

Heimkomst

Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 5

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Søndag 16. mars

Nok ein slaraffendag. Tid til ettertanke. Helga og Eric reiste på jobb grytidleg og hadde med seg Karl. Filippa vart heime fordi ho hadde fått ein allergisk reaksjon av eitt eller anna slag og var hoven rundt augene. Når ho stod opp såg vi at det var mykje betre, og ut på dagen var det heilt vekk.

Filippa er eit fredeleg vesen når ho er åleine. Ho trives tydeleg i sitt eige selskap. Ho styra med eitt eller anna oppe på loftet i timesvis. Av og til høyrde vi tralling og synging der oppe. Koseleg.

Vi høyrde søndagens tale til Erik Varden, biskop for Trondheim prosti. Som vanleg var det knallbra.

Appropo Varden. I fastetida brukar eg å lese ei passande bok kvart år. I år valgte eg Vardens bok "Healing Wounds". Boka er ein refleksjon eller meditasjon fokusert på Jesu kropp. Det eg har lest så langt er veldig bra, djupt, inspirerande, oppløftande og så vidare. I tillegg har Varden eit stort ordforråd. Eg må stadig slå opp i ordboka. No har eg til dømes lært at gibbet er galge på norsk og atrocious er grusom. Orda vart i brukt i nokre setningar om korset og korsfestelsen.

Slik ser boka ut.

 Ut på dagen baka Ingrid bollar. Alltid like populært.

Ferske bollar. Flaska til venstre kjøpte vi i Amsterdam.
Gave til Eric. Han likar å ta seg ein knert med whiskey av og til.

Donald Jump

For nokre år sidan dikta eg opp ein figur som heiter Donald Jump. Donald Jump var svært aktiv og hoppa på trampoline saman med ungane, noko som førte til kraftig gangsperre og smerter i ryggen. Men denne figuren har festa seg i minnet til ungane, og det har resultert i eit stadig mas om at Donald Jump skal bli med å hoppe. Så langt har eg vore avvisande til dette, men eg må vel trø til snart. Med litt beherska hopping. Men ungane hoppar. Her er eit videoklipp med Filippa i aksjon:

 

"Jet lag"-en (døgnvill) er i ferd med å gi seg.

Vi nyt dagane. Storkosar oss!

Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 4

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Laurdag 15. mars

Laurdag vart ein avslapningsdag. Det var varmt, 28 grader på det varmaste, men ein frisk bris med kuling i kasta gjorde at det var deilig å sitje ute, midt i sola. Det var duka for å bli solbrent. Og det blei vi. Ikkje kritisk, men lett solbrente. Ingrid mest.

Den einaste planen vi hadde for dagen, ved sidan av morgonrutinene, trimtur inkludert, var å køyre til The Arbor Gate, eit gartneri i Tomball, for å kjøpe eit frukttre. Dagens trimtur var forøvrig av det litt hardare slaget, nemleg intervall-trening. 

Bildebevis 1

Bildebevis 2

The Arbor Gate er sjølvsagt stort etter norsk målestokk, og har ein god del eksotiske uteplanter som ikkje hadde tålt ein norsk vinter, sjølv på vestlandet. Problemet her er meir at dei må tåle sommaren, som er intens varm. Difor var mange av plantene merka med info om dei tålte å stå i sola eller om dei måtte stå litt i skuggen.

The Arbor Gate

Krukker

Nokre amerikanarar på handletur

Eg og Filippa.
Karl skulle være med men hadde fåt eit rusk i eine auget.

Herbs - Urter

Vi ser på frukttre

Eric og Helga har ein stor backyard (området bak huset) med stort potensiale. Førebels har dei kun planta eit ferskentre. Vi såg på ymste tre; epletre, plommetre, pæretre, fikentre, oliventre, grapefrukttre, sitrontre, mandarintre etc. etc. Vi bestemte oss for å kjøpe eit lite appelsintre.

Her er ferskentreet som vart planta i fjor.

Her er det nye appelsintreet.

Alle la seg tidleg denne kvelden bortsett frå meg som vart sitjande å sjå eit program på MAX om norske hillbillys. Sprø gjeng.

Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 3

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

14. mars

Vakna med gangsperre. Tidleg.

Gjekk gjennom morgonrutinene: 

Frokost
Nokre greier i samband med fastetida.
Treningstur før det blei for varmt ute.

Fastetida

Når ein er katolikk er det nermast umuleg å ikkje få med seg at no er det fastetid. Fastetida som er ei førebuing til påska, ei tid der vi blir oppmuntra til til ein skjerpa fokus på det vi trur på. Kva er det vi gjer? Det blir vi oppmuntra til å halde for oss sjølve :)

Tur til HEB i Tomball

Vi handlar vanlegvis daglegvarer på HEB i Tomball. Omlag 10-15 min å køyre heimafrå. På vegen fylte vi bensin. Vi fylte ni gallon og betalte 30$. Det blir kr. 9,40 pr liter. Dei klagar på at bensinen har blitt dyr dei siste åra.

HEB kan absolutt ikkje samanlignast med Nærbutikken på Rovde, og heller ikkje med dei største butikkane eg har besøkt i Norge. Den er gedigen.

Eit glimt frå eit hjørne i HEB. Alskens frukt i lange baner.
By the way, grønt og frukt er svært billig samanligna med Norge.

Vi avslutta dagen med å besøke Eric sine foreldre som bur fem minutt (med bil) heimafrå. Dei heiter Tommy og Cindy. Cindy inviterte oss på middag tidlegare på dagen. 

Her bur Tommy og Cindy

Inne i huset

Vi fekk servert ørret med diverse tilbehør.
Det smakte fantastisk. Takk Cindy.

Ingrid og Helga gaflar i seg.

Det var den dagen.

Vil avslutte med eit bilde av ein eldre herremann som bur hos Helga og Eric.
Han heiter Louie og er mest oppteken av mat og soving.

Louie held seg nær Ingrid på kjøkenet og håpar på nokre godbitar.

Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 2

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

13. mars

Vakna først i tre tida, så i fire tida, så av og på fram til klokka nerma seg seks. Då hadde Ingrid også vakna, og vi stod opp. Heime var klokka tolv. Så vart det kaffikoking og ein lett frokost. Etter kvart stod Eric og Helga opp, gjorde seg istand og reiste på jobb. Begge jobbar i Lakewood Church, som er eit kapittel for seg sjølv (skal skrive meir om det seinare). Så vakna Karl og Filippa som har "spring break" frå skulen denne veka.

Ingrid hadde kjøpt med seg ei kokebok; "Kaptein Sabeltann - Matskatter fra de syv hav", og bestemte seg for å lage "Hjemmelava Vulkanfrokost"

Frå boka

Ingrid sine eksemplar

Jauda, frokosten falt i smak den, og til lunsj seinare på dagen testa eg og Ingrid ut retten med bacon attåt. Nam nam :).

Trening

Eg og Ingrid har satt oss eit mål for turen. Det er gå ein lang trimtur (nesten) kvar dag. Byggefeltet her er omringa av djupe diker som er kobla saman med avløp frå gatene og nokre kunstige innsjøar. Skal kome tilbake til dette. Ein fin trimtur er å gå rundt dei kunstige innsjøane. Det blir stort sett flatmark, så vi må ha litt tempo for å få opp pulsen. Det var også litt springing innimellom.

Så for å skryte litt. Eg gjekk to turar Ingrid gjekk ein. Vi veksla på fordi vi passa ungar.

Her er resultatet:

Dag, tur nr. 1, 3,59 km

Dag, tur nr. 2, 4,35 km

Ingrid, 3,85 km.

Eg kunne sjølvsagt teke med informasjon om puls og oksygenopptak underveis, men nei, løype og lengde får halde.

Vel, dagen gjekk sin gang og ut på ettermiddagen tok vi til å kjenne på jetlaggen. Ungane holdt på med ymse aktivitetar og styra seg stort sett sjølve.

Filippa bles opp eit lite badebaseng og tappa i vatten.
Dette er i "back yard"-en  som eg vil skrive meir om seinare.

Her er ein film av Karl med eit artig framkomstmiddel. Dette

er nedom huset på framsida.

Denne dagen hadde Helga eit middagsynskje. Vi hadde nemleg kjøpt med fleire posar med diverse Toro gryterettar. Vi kjøpte dei på tilbud på Nærbutikken på Rovde. Ikkje akkurat kortreist kortreist mat, men det smakte godt med litt fersk avokado og rømme til.

Ingrid lagar Torogryte.

Det vart etter kvart 29 grader ute, og vi trekte oss innandørs.

Eg og Ingrid la oss klokka 10:30 etter at vi hadde sett ferdig finalen av Boksen.

Helga og Filippa stod opp i ett-to-tida og såg på blodmånen.

 

Reisedagbok: Tur til Texas - Dag 1 (og vel så det)

Reise til Houston Texas 12. mars til 14. april 2025.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

11. og 12. mars

Tenkte eg skulle skrive ei lita dagbok frå årets amerikatur. Vår datter Helga har altså busett seg i Houston, nermare bestemt i ei gate som heiter Red Clover Dr i eit område som heiter Magnolia eit stykke utanfor tjukkaste byen. Du finn området i Google Maps viss du søker der. På Yr.no kan du søke på Baker Cementery Magnolia viss du lurer på kva slags vær vi har. 

Helga er gift med Eric, og dei bur i eit ganske nytt boligstrøk saman med sine to born, Filippa, ni og eit halvt år og Karl, sju år. 

I forfjor sendte vi ein pakke til dei i god tid før jul. Området Magnolia er med i adressa. Pakken kom ikkje fram. Vi trudde lenge at det var på grunn eit kaosproblem som oppstod i Houston, der mange pakkar hamna på eit gedigent lager. Ut på nyåret (2024) tok vi kontakt med postverket i Norge og høyrde om dei kunne prøve ein gong til å spore pakken. Vi hadde då prøvt dette fleire gongar. Så plutseleg, eit par dagar seinare fekk vi melding om at pakken var funnen. Den hadde havna i Mongolia! Pakken vart så sendt i retur til oss. Då oppdaga vi at vi hadde gløymt å skrive USA nederst i adressa. Så det var no litt vår eigen feil. Men Texas var med, så, ja ja, slik gjekk det.

Transportetappen

Reisa starta faktisk 11. mars med bil. Først til Søvika for helse på vårt fem dagar gamle barnebarn. Barnebarn nummer åtte. Ei jente som får navnet Margot. Foreldra er Camilla og Sigve (vår førstefødte), og dei har to jenter frå før, Palma og Paula. Kjekt å ha litt familie i nærleiken også.

Frå Søvika gjekk turen til Vigra, så fly med KLM til Shiphol Amsterdam der vi hadde overnatting på eit hotell rett attmed flyplassen. Så, onsdag tolvte mars vidare med KLM til Houston der vi landa i halv tre tida lokal tid.

På veg til Amsterdam

På veg til Houston. Ingrid strikkar som vanleg.

Gjensyn

Det første møtet er alltid spesielt og kjenslelada.  Karl og Filippa kom som vanleg springande og kasta seg rundt oss. Så Helga som har kjenslene på utsida, og så Eric som er meir kul og laidback. 

Gjensyn

Så køyrde vi "heim" og slappa av. Etterpå for vi på meksikans restaurant, så heim igjen for å slappe av og sjå på "Boksen" på TV2.

Eg og Ingrid slokna i ni tida lokal tid. Omlag 20 timar etter at vi stod opp i Amsterdam.

So far so good.

Nikotin

Då eg var omlag fjorten år, det vil sei i 1972, tok eg til å smugrøyke. Det var vanleg på den tida. Etterkvart vart eg oppdaga, og så gjekk eg over til offentlig røyking. Frå eg var fjorten år til eg var omlag trettitre fylte eg kroppen med nikotin, jamnt og trutt.

Eg brukte Tidemanns Lys. Rulletobakk. Aldri filtersigarettar.

Av og til gjekk eg over til snus. Generalsnus. Sterke saker. Ikkje pakka inn i slike “hamsterbleier” som dei fleste brukarar brukar idag, men laussnus der du lagar klyper mellom tommel og peikefinger og trykker opp i overleppa.

Ein sommar eg og Ingrid skulle på ferietur, dette var rett etter at vi hadde gifta oss og før vi fekk ungar, vel, før denne turen bestemte eg meg for å slutte med snus. Som tenkt så gjort. Vi køyrde av garde, over Strynefjellet og så nedover Gubrandsdalen. Eit stykke nedi i dalen køyrde eg ut. Eg såg dobbelt! Ingrid måtte ta over køyringa. Som sagt, sterke saker.

Så slutta eg altså når eg var omlag trettitre år. Ingrid slutta samstundes. Ho hadde vore perioderøykar.

Så vart det eit langt og røyk- og snusfritt hopp fram til jula 2022. Altså femti nikotinfrie år. Jula 2022 hadde eg vore katolikk i eitt og eit halvt år. I denne perioden hadde eg teke til følge diverse katolske kanalar på YouTube. Ein av dei eg likte best var (og er) "Pints with Aquinas". Programleiaren, Matt Fradd, likar å ta seg ein sigar.

Matt Fradd tek seg ein sigar.

Etter kvart dukka det opp tankar i meg om at denne komboen av katolikk og sigar var ganske kul. Eg tenkte at eg ville føle meg litt kul når eg som katolikk tok meg ein sigar i ny og ne. Dermed tok eg å kjøpte ei boks med fem små sigarar. Så, ein av dagane i Jula 2022 røykte eg ein sigar ute på plattingen, ikledd mange lag med varme kle. Det var inga stor oppleving, men eg kjendte meg litt kul.

Så gjekk det vél ei månad før eg prøvde ein ny sigar, i garasja denne gongen. Framleis godt kledd. Denne gongen smakte det litt betre. Eg vil her skyte inn litt generell informasjon. Når ein røyker sigar skal ein ikkje inhalere. Berre dra røyken inn i munnen og så blåse den ut. Dette visste eg, meg eg tok til å fjuske litt i faget. Eg tok til å inhalere halvveis ned i halsen før eg bles ut. Dette gav meg ein lett nikotinrus som eg likte. Eg vart litt visjonær av denne lette rusen.

Så utvikla dette seg sakte men sikkert. Eg røykte sigar oftare og oftare. Spedde på med små sigarillos innimellom, og forstod etter kvart at eg var hekta. Nikotinen hadde fanga meg på nytt. Våren 2024, medan eg dreiv og saga ned tre til ved, fekk eg ein ide. Eg hadde då funne ut at det eg dreiv på med ikkje kunne være særleg bra for lungene mine. Ideen gjekk ut på å prøve snus istaden. Glupt, ikkje sant?

Eg køyde då til Nærbutikken og kjøpe ei boks med snus. "Skruf super white - S2". Det funka som berre det. Lysta på sigarar forsvann som dogg for sola. Eg kosa meg i sola der i vedskogen. Sette meg på eit nedfelt tre, putta ein pose i overleppa og livet var herleg.

Den første tida smugnusa eg. Det gjekk fint, Ingrid merka ingen ting. Så skulle vi på katolsk messe i Ålesund ein søndag. På vegen inn i kirka var eg litt uvøren når eg flytta snusboksa frå ei lomme til ei anna, og Ingrid fekk eit lite glimt av noko og spurte "kva har du der?". "Ingen ting", svarte eg og det virka som Ingrid "kjøpe" den.

No er det slik den katolske kirka at ein blir oppfordra til å ransake sitt hjarte før ein går til nattverd. Ein skal være i "nådens stand" som det heiter. Ein bør ikkje ha alvorlege, uoppgjorte synder i livet sitt, ting som ikkje er bekjent i skriftemålet. Så sat eg der med gnagande samvit. Det enda med at eg lente meg over til Ingrid og sa det som det var. Etterpå gjekk eg til nattverd med godt samvit.

Det gjekk ikkje lenge før eg gjekk over til "Skruf super white - S4", som var mykje sterkare, og forbruket pr. dag auka jamt og trutt. Ut på hausten var eg lei heile greia. Ei helg Ingrid var på jentetur i Bergen slutta eg. Det gjekk overraskande bra. Etter nokre veker følte eg at heile greia var ute av "systemet".

Så tok eg til å pusse opp i huset. Ein av tinga vi hadde bestemt oss for å gjere var å lute vekk lakken på furugolva. For dei som har prøvt dette, så veit dei at dette er eit forferdeleg griseri. Eg er av den sorten som absolutt ikkje likar griseri. Eg tok til kjenne på ein sterk medynk med meg sjølv. Dermed for eg på Nærbutikken og kjøpte "Skruf super white - S2". Jauda, arbeidet var med eitt litt meir lystbetont.

Etter nokre dagar ombestemte og meg og kasta boksa i bossdunken. Så, ei stund seinar skulle Ingrid og ei ho jobbar saman med ha ei felles burdagsfeiring med mange gjestar. Etter eit par glas vin, der i lystig lag, tok eg å bomma ein pose snus av son min Sigve som sat ved det same bordet. Snart bomma eg ein pose til, og så ein til.

Etter dette var eg igang igjen, med "Skruf super white - S4".

Heilt fram 31.12.2024.

No satsar eg på å greie meg utan nikotin. Det er ei veke sidan no. Det går heilt fint.

Klovnen

Eg såg nettopp ein filmsnutt på YouTube, vitnesbyrdet til komikaren Casper Christensen, som hadde ei hovudrolle i den danske serien "Klovn". Casper har no teke imot Jesus, døypt seg og fått eit radikalt nytt liv. Det er ikkje ofte eg linkar til Se og Hør, men her kan du lese litt meir om kjendisen og klovnen Casper og det som har skjedd.

Dette minte meg på eit dikt, eller ein song som eg har gløymt melodien på, som eg skreiv i 1994:

KLOVNEN OG ENGELEN

Det er stille i manesjen
Folk og fe har gått til ro
Klovnen sit og mediterer
Han er heilt åleine no
Då kjem ein engel fram i lys og fargar,
han lyfter opp ei venleg hand
Klovnen ramlar i sagmuggens armar,
og så bryt englesongen fram:

Strekk handa ut, løft opp ditt blikk
sjå alt som berre ligg og ventar.
Strekk handa ut og ta imot
med takk det eg vil gi til deg

Då deler lyset seg i alle fargar
og skaper lys og liv i alt,
og klovnen kastar alle hemningar
dansar rundt i all sin prakt
Himlen speglar seg i gledestårer
når englesongen tonar ut
Klovnen kryp fram frå skjulestaden
Alle skal blir skrella bort

Så blir manesjen fylt med kvite duer
og orkesteret spelar opp
Sceneteppet glir til sides
og lyset treff ein naken kropp
Klovnen røyser seg og ser mot lyset
Han strekker seg og pustar ut
Engelen pyntar han med kvite klede
For no er ventetida slutt

Det evige lyset

Det går mot mørkare tider, og det tykkjer eg er heilt greit. For meg senkar det seg ei ro når det tek til å verte mørkare og dagane vert kortare. Men eg likar sjølvsagt lyset også. Eg tenkte eg skulle skrive om eit spesielt lys, eit litt mystisk lys, det evige lyset.

Eg las for litt sidan eit intervju med Vebjørn Sand i Dagen. Han seier at han trur litt meir enn han tvilar, og at hans tilnerming til tru på det gudommelege handlar mykje om lyset, det mystiske lyset du finn i Rembrant sine bilder, og som han som kunstnar også er på jakt etter.

I sommar høyrde eg Septologien av Jon Fosse på lydbok. Kan anbefalast. Hovudpersonen Asle er også kunstmålar og oppteken av dette lyset. Lyset i mørkret. Han legg siste hand på verka sine når det mørknar i rommet. Berre på denne måten greier han å få fram dette lyset som gjer at bileta vert levande. På julaftan tenkjer han blant mange andre tankar dette: 

«… og eg ser biletet som lys og mørker, og eg ser om det lyser frå biletet, og kvar, og korleis, og alltid, alltid er det mørkret i biletet som lyser mest, og eg tenkjer at det kanskje er av di at det er i fortvilinga, i mørkret, at Gud er nærast, men korleis det lyset eg tydeleg nok målar kom inn i biletet, nei ikkje veit eg, og korleis det kjem til, nei, det skjønar eg ikkje, men eg tenkjer at det er fint å tenkja på at det kanskje kom til slik, at det kom til då ein lausunge, dei seier, vart fødd i ei løe ein vinterdag, ja på julaftan, og at ei stjerne då sende sitt sterke klåre lys til jord, eit lys frå Gud, ja det er ein vakker tanke, tenkjer eg, for sjølve ordet Gud seier at Gud er til, tenkjer eg, berre det at ein har ordet og omgrepet Gud tyder at Gud er til, tenkjer eg, eller same korleis det no er med det så er det i alle fall ein tanke som kan tenkjast, det òg, ja om ikkje meir enn det, men sikkert er det at det er når det er som mørkast, som svartast, at lys kan sjåast, det er då dette lyset kan sjåast, så at mørkret er lysande, ja, ja i mitt liv har det i alle fall vore slik at det er når det har vore som mørkast at lys har synt seg, og då har mørkret byrja å lysa, og slik er det kanskje òg i bileta eg målar, i alle fall vonar eg det….»

I alle jødiske synagoger idag finn du ei lampe vert kalla Nair tamid, som heng over alterert. Den lysande lampa symboliserer det evige lyset som aldri går ut. Ansvaret for å halde denne flammen vedlike vart i det gamle testamentet i bibelen tildelt levittane. Etterkomarane av Levi stamme vart kalla til være prestar for Israels born.

I tredje mosebok er der mange foreskrifter for prestane (levittane). I kapittel seks vers seks står det: "Det skal alltid brenna eld på altaret; han må ikkje slokna."

I alle jødiske synagoger finn du også eit skap som er det mest heilage du finn i ei synagoge. I dette skapet ligg Toraen, bokrullane med dei fem mosebøkene som er dei mest sentrale skriftene i den jødiske trua.

I alle katolske kyrkjer er begge desse elementa ført vidare. Lyset og skapet. Går du inn i ei katolsk kyrkje vil du sjå eit raudt lys som lyser ved sidan av eit lite skap. I mange kyrkjer er desse plassert i sentrum framme i kyrkja, og det likar eg best, det har noko med fokus å gjere. I andre kyrkjer er dei plassert litt meir på sidelinja, men framleis godt synlege der framme. 

Men skapet i ei katolsk kyrkje inneheld ikkje bokrullar. Det inneheld vigsla nattverdsbrød. Og då må eg forklare litt.

I ein katolsk nattverd vert brød og vin vigsla av presten, og etter katolsk tru vert då brødet Jesu legeme, og vinen vert Jesu blod. På ekte. I teologien vert dette kalla realpresens, at uansett kva ein måtte tru eller føle, er brødet og vinen Jesus legeme og blod. Når så restane frå siste nattverd vert oppbevart i dette skapet, som blir kalla tabernaklet, så er altså Jesus der. Jesus sjølv. Det levande ordet.

Tabernaklet (skapet) og det evige lyset, det raude lyset til høgre.

Det er ikkje til å skjøna, seier Asle fleire gongar i Septologien når han reflekterer over det han trur på. Asle er katolikk slik som Jon Fosse og eg vil tru at mykje av tankane til Asle er Jon Fosse sine tankar.

I eit intervju på NRK, "Det som ikkje kan seiast", nevner han det evige lyset på ca. 56:28. Han seier at då han skulle lærast opp i katolsk tru og tenkning, så tok pater Arne Fjeld han med inn St. Dominikus. Der peikte han mot det raude lyset og sa med låg røyst; "det er noe der". Betre forklaring kunne eg ikkje fått seier Jon Fosse i intervjuet. Han smiler, men ser også litt rørt ut.

Det raude lyset bekjenner at sakramentet, Jesus sjølv er tilstades i tabernaklet.

Jesus som seier om seg sjølv; "Eg er lyset i verda. Den som følgjer meg, skal ikkje vandra i mørkret, men ha livsens lys.» 

Gud, som hadde gjeve lova til jødane som lys for å finne vegen, jamfør lyset og bokrullane i synagogen, gav gjennom Jesus oss eit eit anna, mykje betre, ja, eit fullkome levande lys å fylgje etter.

For Jesus var ikkje dette berre ord, eller berre eit mystisk lys. Han gjorde konkrete ting der han ferdast for å gjere livet lysare og lettare for folk. For å gi oss håp om ei betre framtid. For å gi oss livsens lys. Det evige lyset. For å gi oss kjærleik. For å å gi oss alt som er godt.

Slikt kan eg tenkje på når eg er på messe og ser det raude lyset.
Det evige lyset.
Jesus.
Håpet for alt som er mørkt her i verda.
Det er ikkje til å skjøna. 

Ei lita historie om noko veldig stort

På mi vandring på vegen, eller i denne samanheng, på web-en, gjorde eg nokre spennande observasjonar for ei tid tilbake. Som eg har skrive før, så har eg bevega meg i eit katolsk landskap dei siste åra. Det er mykje nytt sjølv om det historisk er gamalt, men det aller meste er kjent og kjært.

Det eg kom over, på youtube sjølvsagt, var ein eldre film (litt dårleg kvalitet) vedrørande det som blir kalla den katolske karismatiske fornyelse (samt fleire andre filmar og skriverier på same tema). 

Denne fornyelsen starta i Pittsburg i USA i 1967, der lærarar og elevar på Duquesne University (katolsk) tok til å søke å bli fylt av den Heilage Ande. Det vart dei, og dei tok til å tale i tunger. Dei omtala det som skjedde som ein åndsdåp. 

Dette spreidde seg fort og nyheitene nådde etter kvart fram til Roma. Etterkvart har det utvikla seg til ein fornyelsesbevegelse innanfor den katolske kirka, og den har blitt velsigna av alle dei fire pavane frå 1967 fram til idag. Sentralt i denne bevegelsen er "det personlege forholdet til Jesus" samt å "ta i bruk nådegåvene". 

Ei sterk scene (i mine auge) er når Pave Johannes Paul II proklamerer "long life for the charismatics" og dei som er samla bryt ut i "sang i ånden" (tungesynging/tungetale med improvisert melodi) (ca. på 5:32 ut i filmen).

Kva var det som var så kjent?

For det første, dette som skjedde starta midt i hippie-tida. Eg har heile livet sett på meg sjølv som ein hippie. "Peace and Love" er flotte greier! Sjølv om eg ikkje har så langt hår lenger, så er dette faktisk noko av min identitet.

For det andre så har eg personleg erfaring med det dei opplevde, desse katolikkane i Pittsburg. Først var det i hippietida, i starten på 70-talet, då det som vart kalla Jesusvekkelsen nådde våre breiddegrader. Den kom til og med til Rovde der eg budde (og bur) og Syvde, der eg gjekk på skule (via Ung Visjon i Molde og ein skulelagsleiar som var pinsevenn, ca. 1972). Jaudå, vi fekk oppleve både folk som talte i tunger og folk som profeterte. Personleg talte eg ikkje i tunger, men erfarte eit Gudsnærvær som sette djupe spor,

Etter ei lang periode, og etter ei ekteskapskrise som enda bra (vi snakkar no 1990), og flytting frå Valderøya til Sykkylven (ei av 9 flyttingar på vår pilgrimsveg) tok det til å skje veldig mange bra ting, både ekteskapleg (den viktigaste), kunstnerisk og menneskleg, og ikkje minst åndeleg. Ein kveld utpå nyåret i 1994 fekk eg låne ei bok. Den heitte "Helbredelse ved kraft" (dårleg tittel og svært smaklaust omslag) av ein som heitte John Wimber. Denne boka vekte sterk interesse, og då det vart kjent at denne John Wimber (leiar for Vineyard bevegelsen på denne tida) skulle kome på sommar-OASE sommaren -94 fekk eg veldig lyst å reise dit. Etter ein del om og men, vart det til at Ingrid og eg tok med oss dei tre borna våre og drog i veg.

John Wimber vart sjuk og kunne ikkje kome! I staden kom det to andre Vineyard-pastorar, der den eine nettop hadde vore i Toronto. Han som hadde vore i Toronto, bringa med seg det som foregikk i Toronto (seinare kalla Torontovelsignelsen og latter-vekkelsen!), og det slo ned som ei bombe frå og med første møte. Folk låg strødd! Her var det ikkje berre tungetale. Det var latter, det var hopping, springing og alskens fysiske reaksjonar. Men dei aller fleste vart berre liggande. Nokre låg lenge, til lenge etter at møtet var slutt. 

Eg var skeptisk (det er eg framleis) men også nysgjerrig (det er eg også framleis). Sonen min fekk overtalt meg til å prøve å bli bedt for av han som hadde vore i Toronto. Bill Twyman heitte han. Eg stilte meg i kø, og etter å ha venta ganske lenge, var det min tur. Bill tok begge hendene mine, såg meg inn i augene og sa, "come holy spirit and touch him!". Eg seig momentant ihop som ein tomsekk og vart fylt med fred. Eg låg og kjende på det ei stund og så reiste eg meg opp. Meir dramatisk var det ikkje. Ingrid opplevde noko liknande seinare veka, og vi reiste heim proppfulle av nye spennande erfaringar.

For å gjere ei lang historie kort. Dette førte etter kvart til kirkeplanting (starte ny kirke) i Sykkylven i 1996 og i Bergen i 2010.

Tungetale fekk eg i 1996 på ei biltur over Ørskogfjellet, åleine, heim frå jobbeveke i Kristiansund. I det eg kom over toppen og såg utover fjella og ned i dalen braut det laus! Dette er ei gåve eg er svært takksam for!

Resten er historie som dei seier. Livet vart ingen dans på roser etter dette, men er det noko eg kan konkludere med etter alt eg har opplevd, alt eg har lest og reflektert over, i gode og vonde dagar, så er det at det er Den Heilage Ande som gir liv (2 Kor 3:6). Om eg held på med tidebøn, rosenkransen, studie, messe, basar, fjelltur eller hagearbeid (o.s.v.) så er det Den Heilage Ande som gir liv.

Peace and Love!